İki çocuklu bir aile hafta sonunu piknik yaparak geçirmeye karar verirler. Piknik yerine vardıklarında anne yemeği hazırlarken, çocuklar babalarıyla birlikte yürüyüşe çıkar.

Uzun bir yürüyüşten sonra oldukça yorulan küçük çocuk yalvarırcasına bakan gözlerle, “Babacığım çok yoruldum. Lütfen beni kucağında taşır mısın?” diye sorar.

Baba; “Ben de yorgunum oğlum”‘ der demez çocuk ağlamaya başlar.

Baba tek kelime etmeden ağaçtan bir dal keser. Dalı bıçakla çocuğa zarar vermeyecek biçimde yontar, biçimlendirir. Sonra dalı oğluna verir.

“Al oğlum, sana güzel bir at” der. Çocuk sevinçle dal parçasından yontulmuş ata biner ve sıçrayarak, ata vurarak annesinin yanına doğru gitmeye başlar. Babasını ve ablasını geride bırakmıştır bile…

Baba kızına döner ve şöyle der:

“İşte yaşam budur kızım. Bazen zihnen ya da bedenen kendini çok yorgun hissedeceksin. İşte o zaman kendine değnekten bir at bul ve neşe ile yoluna devam et. Bu at bir arkadaş, bir şarkı, bir çiçek, bir şiir ya da bir çocuğun tebessümü olabilir.”

Değnekten atınız hiç eksik olmasın.