Nuray Çevirmen

Şehrin en yoksul yerlerinden gelirler.
Saçları kınadan kızıl,
beyaz örtüleri aydınlık,
gözleri, gözleri anam
İki bulut…

Gelirler sabahları,
Ayakları ürkek.
Ama yürekleri yangın yeri
Düşerler asfaltına şehrin
Cumartesi anneleri
elleri elleri anam
Bir acı yumağı

Resimlerinde hala canlıdır çocukları
Sofralarında yeri hazır
Kapıları gözler dururlar
Bir sabah çıkıp gelecek gibi
Yatakları temiz ve sabun kokulu
Çocuklarının anam çocuklarının
Yeri yürekleri

Alınır adı Ali’dir, Hasan’dır
Alınır adı Ayşe’dir, Fatma’dır
Alınır adı dünyadır
Alınır insandır, fidandır
Kırılır karanlıklarda
Karanlıklarda yok edilir

Düşer yollara anaları
Ürkek güvercindirler
Gelirler şehrin orta damarına
Hayatları bulmak için
Adı Hatice’dir ananın
Adı Zeynep’tir
Adı çiçeklerin en güzelidir
Bilmediği dünyaların
O taş sokaklarına
Bakarlar gözleri ıslak
Ama onuru dimdik
Karanlıklardan geri isterken çocuklarını
Sesleri zılgıt zılgıt, türkü türkü çıkar
Onlar kırılan fidanlarımızın,
Elleri buğday kokulu
Elleri süt kokulu analarıdır.