Orhan Yalçın Gültekin

Bazen bir tek insan bir şehri sevdirebilir size… Diyarbakır’ı sevmemi sağlayan da bir tek insandı başlangıçta: Eniştem Turhan Tekin.

Sonra 1969 yılı… Diyarbakır’a kaçış ve umut şehrimle tanışma… Adil Tekin dede ile tanışma…

Başka güzel insanlar, yiğit, dobra, sevecen…

En son bir çocuk kütüphanesi açılışı için gitmiştim Diyarbakır’a Diyarbakırlı ve Darüşşafakalı Davut Ökütçü ağabeyimin adının verildiği… Orada bir başka güzel insanla tanıştım: Şeyhmus Diken. Bir tek onu tanımak bile yeterdi Diyarbakır’ı yeniden sevmeye…

Facebook sanal derler ya… Onun aracılığıyla bir başka güzel insanla tanıştım: Udi Yervant.

Bir insanı sevmekle başlarmış her şey… Ben bir çok insan sevmenin ayrıcalığını yaşıyorum bu yaşımda…

Hepsine bana kattıkları, katmakta oldukları için teşekkürler.

Bir de Diyarbakır var ki, onu sevmek bir çok insanı sevmeni sağlıyor.

Teşekkürler Diyarbakır… Çocukluğumun umut kenti…

Facebook, 05 Eylül 2012

Ayrıca bakınız: Diyarbakır: Çocukluğumun Umut Kenti