Can Bartu

Orhan Yalçın Gültekin

Bugün hiç bir şey paylaşasım yok…
Ölenle ölünmez, biliyorum ama her ölü de ölmüyor.
Cikletlerden çıkan futbolcu resimleri vardı…
Duvara yapıştırıp bırakır ve yere süzülüşünü izlerdik.
Sonra bir başkası aynısını yapardı.
Elindeki futbolcu kartı hangi kartın üstüne düşerse, o kartı kazanırdın.
Oyunun içine sokmadığım, kaybetmeyi göze alamadığım futbolcu kartı ona aitti…
O, benim için Péle gibiydi… Seyredemediğim ama büyüklüğünü kabullendiğim…
Péle kadar bile görüntüsü yok futbol oynarken…
O, Can Bartu… Bir efsane…
Farsça afsāna أفسانه “anlatı, destan” anlamına gelirmiş.
Bazı olay ve kişiler, kulaktan kulağa aktarılır ve hiç tanık olmamışlar nezdinde efsane halini alırmış.
Can Bartu… Işıltılı efsane …

Turgut Uyar

Orhan Yalçın Gültekin

Şairin talihsizliği midir, şiirinki mi? Yoksa okurunki mi?

“Herkes ne zaman ölür; elbet gülünün solduğu akşam” desem, aklınıza Erdal Öz’ün “Gülünün Solduğu Akşam” romanı-anlatısı gelir hemen, öyle değil mi?

Hemen sonra Turgut Uyar deme ihtimaliniz de vardır ama kaçımız hemencecik o şiiri hatırlarız?

Kaçımız Salihat-ı Nisvandan Saffet Hanımefendi‘ye başlıklı şiiri hemen hatırlar ve o meşhur dizenin ötesine geçebiliriz?

O şiir ki Osmanlının son günlerini anlatır, varsay ki çökmekte olan her şeyi anlatır…

Aklımızda bir dizede simgelenen üç gencin “gülünün soluşu”ndan gayrı ne kalmıştır ki şiirden geriye?
—
OYG, Facebook 22 Ağustos 2013 18.56
—
Turgut Uyar (4 Ağustos 1927 – 22 Ağustos 1985)

Olvido

Ahmet Muhip Dıranas

Hoyrattır bu akşamüstüler daima.
Gün saltanatıyla gitti mi bir defa
Yalnızlığımızla doldurup her yeri
Bir renk çığlığı içinde bahçemizden,
Bir el çıkarmaya başlar bohçamızdan
Lavanta çiçeği kokan kederleri;
Hoyrattır bu akşamüstüler daima.

Okumaya devam et Olvido

28 Nisan

Cahit Külebi​

Turan Emeksiz’in Anısına

Gökyüzü öyle mavi,
Minareler öyle inceydi, öyle aktı.
Anne gibiydi ilkyaz güneşi
Nerdeyse insanları okşıyacaktı.
Anne gibiydi, ılıktı, ılımandı
Saçları uçurmıya hazır rüzgar.
Delikanlılar andızlara benziyordu,
Bahar laleleri gibiydi kızlar.
Kıpırdamaktaydı tohumlar toprakta,
Çimenler yeşermekte, çağlalar büyümekteydi yavaş yavaş
Erguvan kokuları geliyordu boğazdan
Vapur düdükleri, deniz yosunlarıyla sarmaş dolaş.
Öyleyi ama ne güneş okşar,
Ne rüzgar uçururdu saçları.
Siren sesleri deliceydi, umutsuzdu,
Umutsuzdu kent, umutsuzdu çocuklar.
Birşey düğümlenmişti gırtlaklarında
Nisan yağmuru gibi Kirpiklerinde damlalar vardı.

Okumaya devam et 28 Nisan

Hani Kurşun Sıksan Geçmez Geceden

Ahmed Arif

Yiğit harmanları, yığınaklar,
Kurulmuş çetin dağlarında vatanların.
Dize getirilmiş haydutlar,
Hayınlar, amana gelmiş,
Yetim hakkı sorulmuş,
Hesap görülmüş.
Okumaya devam et Hani Kurşun Sıksan Geçmez Geceden

Gecelerim

Ahmed Rasim

Valide kapıda, ben içeride kaldım.

Artık Dârüşşafaka’ya kaydedilmiştim. O dayak patırtısından sonra valide beni mektebe götürerek ilmühaber aldık. Mahalleden kimsesiz olduğuma dair bir kağıt çıkartarak mektep müdürüne verdik. Tamam Ağustosun onyedinci günü idi. O yegane teribeytgahta beni soydular. Bir gömlek, don, keten urba, kırmızı fes, bir laçin verdiler. Giyindim, bahçeye fırladım.

Bir alay çocuk. Uyanıyorlar. Ben durur muyum? Yarım saat içinde cümlesine alıştım. Ben altısının adını bile öğrendim. Hüseyin, İhsan, Mehmet, Reşit, Raşit, Ali, Fahri, Salih. Hep bunlar benim arkadaşım. Fakat burada birisi var. Bir mi ya? Beş altı kişi var. Bize nezaret ediyorlar. Arif Ağa mubassırımız. Naki Efendi müdürümüz. Ziyade haşarılık olmayacak. Derhal kaş çatılıyor. Bu iyi. Dayak yok. Hele o mektepten kurtuldum. Gık desem koca sopa başıma iniyordu. Burada öyle şey yok. Ben valideyi unuttum. Akşama kadar o geniş, çiçekli, muntazam bahçede oynadık. Bir düdük sesi? Kim aldırır! Çocuklar çalıyor. O ne? Herkes toplandı. Sıra duruldu. Ben de onları taklit ettim. Bizden bir sene evvel giren efendilerden biri bizi tabur haline koydu. Büyük bir gururla: Okumaya devam et Gecelerim

Hitlerler Gelir ve Gider

“Hitlerler gelir ve gider ama Almanya ve Alman halkı baki kalır.”

Stalin, bu sözleri, İkinci Dünya Savaşı sırasında, düşman Moskova’nın kapısına dayandığında sarfetti. Stalin, bütün Almanları Nazi olarak tanımlamama konusunda halkı uyardı.

“Ulusal Savunma Komiseri’nin 55 No.lu Talimatı” (23 Şubat 1942)

“Hitlers come and go, but Germany and the German people remain.”

Stalin said this when the enemy had reached the gate of Moscow during World War II. He called on the people not to identify all Germans with the Nazis.

“The Order #55 of the National Commissar for the Defense” (23 February 1942)